LUCAS 7

1 Ἐπειδὴ ἐπλήρωσεν πάντα τὰ ῥήματα αὐτοῦ εἰς τὰς ἀκοὰς τοῦ λαοῦ, εἰσῆλθεν εἰς Καφαρναούμ.

1 Epeide eplerosen panta ta remata autou eis tas akoas tou laou, eiselthen eis Kafarnaoum.

1 Cuando completó todas sus palabras hacia los oídos del pueblo, entró en Kefar Najum.


2 Ἑκατοντάρχου δέ τινος δοῦλος κακῶς ἔχων ἤμελλεν τελευτᾶν, ὃς ἦν αὐτῷ ἔντιμος.

2 HEkatontarjou de tinos doulos kakos ejon emellen teleutan, hos en auto entimos.

2 De [un] centurión, cierto esclavo, estando mal, [estaba] a punto de morir, el cual era valioso para él.


3 ἀκούσας δὲ περὶ τοῦ Ἰησοῦ ἀπέστειλεν πρὸς αὐτὸν πρεσβυτέρους τῶν Ἰουδαίων, ἐρωτῶν αὐτὸν ὅπως ἐλθὼν διασώσῃ τὸν δοῦλον αὐτοῦ.

3 akousas de peri tou Iesou apesteilen pros auton presbyterous ton Ioudaion, eroton auton hopos elthon diasose ton doulon autou.

3 Y habiendo oído acerca de Iehoshúa, envió hacia él ancianos de los iehudim, rogándole que viniendo salvara a su esclavo.


4 οἱ δὲ παραγενόμενοι πρὸς τὸν Ἰησοῦν παρεκάλουν αὐτὸν σπουδαίως, λέγοντες ὅτι Ἄξιός ἐστιν ᾧ παρέξῃ τοῦτο,

4 oi de paragenomenoi pros ton Iesoun parekaloun auton spoudaios, legontes hoti Axios estin ho parexe touto,

4 Ellos, llegando hacia Iehoshúa, le suplicaron con diligencia, diciendo: “Es digno de que le hagas esto,


5 ἀγαπᾷ γὰρ τὸ ἔθνος ἡμῶν καὶ τὴν συναγωγὴν αὐτὸς ᾠκοδόμησεν ἡμῖν.

5 agapa gar to ethnos hemon kai ten synagogen autos okodomesen hemin.

5 porque ama a nuestra nación y la sinagoga él mismo [la] edificó para nosotros”.


6 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐπορεύετο σὺν αὐτοῖς. ἤδη δὲ αὐτοῦ οὐ μακρὰν ἀπέχοντος ἀπὸ τῆς οἰκίας ἔπεμψεν φίλους ὁ ἑκατοντάρχης λέγων αὐτῷ, Κύριε, μὴ σκύλλου, οὐ γὰρ ἱκανός εἰμι ἵνα ὑπὸ τὴν στέγην μου εἰσέλθῃς·

6 ho de Iesous eporeueto syn autois. ede de autou ou makran apejontos apo tes oikias epempsen filous ho hekatontarjes legon auto, Kyrie, me skyllou, ou gar hikanos eimi hina hypo ten stegen mou eiselthes.

6 Entonces Iehoshúa iba con ellos. Y cuando ya no estaba lejos de la casa, envió amigos el centurión, diciendo a él: “Adón, no te molestes, pues no soy digno de que bajo mi techo entres;


7 διὸ οὐδὲ ἐμαυτὸν ἠξίωσα πρὸς σὲ ἐλθεῖν· ἀλλὰ εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήτω ὁ παῖς μου.

7 dio oude emauton exiosa pros se elthein. alla eipe logo, kai iatheto ho pais mou.

7 por lo cual ni siquiera me consideré a mí mismo digno de venir a ti. Pero di con una palabra, y será sanado mi siervo.


8 καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν τασσόμενος, ἔχων ὑπ’ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, Πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, Ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, Ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ.

8 kai gar ego anthropos eimi hypo exousian tassomenos, ejon hyp’ emauton stratiotas, kai lego touto, Poreutheti, kai poreuetai, kai allo, Erjou, kai erjetai, kai to doulo mou, Poieson touto, kai poiei.

8 Porque también yo soy hombre puesto bajo autoridad, teniendo bajo mi mando soldados, y digo a este: «Ve», y va, y a otro: «Ven», y viene, y a mi esclavo: «Haz esto», y lo hace”.


9 ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασεν αὐτόν, καὶ στραφεὶς τῷ ἀκολουθοῦντι αὐτῷ ὄχλῳ εἶπεν, Λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον.

9 akousas de tauta ho Iesous ethaumasen auton, kai strafeis to akolouthounti auto ojlo eipen, Lego hymin, oude en to Israel tosauten pistin euron.

9 Al oír estas cosas, Iehoshúa se maravilló de él, y volviéndose hacia la multitud que le seguía, dijo: “Les digo que ni siquiera en Israel he hallado tanta convicción”.


10 καὶ ὑποστρέψαντες εἰς τὸν οἶκον οἱ πεμφθέντες εὗρον τὸν δοῦλον ὑγιαίνοντα.

10 kai hypostrepsantes eis ton oikon oi pemfthentes euron ton doulon hygiainonta.

10 Y regresando a la casa los enviados, encontraron al esclavo sano.


11 Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἑξῆς ἐπορεύθη εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν, καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ ὄχλος πολύς.

11 Kai egeneto en to hexes eporeuthe eis polin kaloumenen Nain, kai syneporeuonto auto oi mathetai autou kai ojlos polys.

11 Y sucedió en el día siguiente que fue a una ciudad llamada Naím, y con él iban sus discípulos y una gran multitud.


12 ὡς δὲ ἤγγισεν τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς μονογενὴς υἱὸς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὐτὴ ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ.

12 hos de eggisen te pyle tes poleos, kai idou exekomizeto tethnekos monogenes huios te metri autou, kai aute en jera, kai ojlos tes poleos hikanos en syn aute.

12 Cuando llegó cerca de la puerta de la ciudad, he aquí que era llevado fuera un muerto, hijo único de su madre, y ella era viuda; y una gran multitud de la ciudad estaba con ella.


13 καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ’ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ, Μὴ κλαῖε.

13 kai idon auten ho kyrios esplagjnisthe ep’ aute kai eipen aute, Me klaie.

13 Al verla, el adón se conmovieron sus entrañas por ella y le dijo: “No llores”.


14 καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπεν, Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι.

14 kai proselthon hepsato tes sorou, oi de bastazontes estesan, kai eipen, Neaniske, soi lego, egertheti.

14 Y acercándose, tocó el féretro, y los que lo llevaban se detuvieron. Y dijo: “Joven, a ti te digo: ¡Levántate!”.


15 καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ.

15 kai anekathisen ho nekros kai erxato lalein, kai edoken auton te metri autou.

15 Y se incorporó el muerto y comenzó a hablar, y lo entregó a su madre.


16 ἔλαβεν δὲ φόβος πάντας, καὶ ἐδόξαζον τὸν θεὸν λέγοντες ὅτι Προφήτης μέγας ἠγέρθη ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι Ἐπεσκέψατο ὁ θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.

16 elaben de fobos pantas, kai edoxazon ton theon legontes hoti Profetes megas egerthe en hemin, kai hoti Epeskepsato ho theos ton laon autou.

16 Y el temor se apoderó de todos, y glorificaban a Elohim diciendo: “Un gran profeta se ha levantado entre nosotros”, y “Elohim ha visitado a su pueblo”.


17 καὶ ἐξῆλθεν ὁ λόγος οὗτος ἐν ὅλῃ τῇ Ἰουδαίᾳ περὶ αὐτοῦ καὶ πάσῃ τῇ περιχώρῳ.

17 kai exelthen ho logos outos en hole te Ioudaia peri autou kai pase te perijoro.

17 Y salió esta palabra por toda [la región] de Iehudá y por toda la región circundante acerca de él.


18 Καὶ ἀπήγγειλαν Ἰωάννῃ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ περὶ πάντων τούτων. καὶ προσκαλεσάμενος δύο τινὰς τῶν μαθητῶν αὐτοῦ ὁ Ἰωάννης

18 Kai apeggeilan Ioanne oi mathetai autou peri panton touton. kai proskalesamenos dyo tinas ton matheton autou ho Ioannes

18 Y anunciaron a Iojanan sus discípulos acerca de todas estas cosas. Y habiendo llamado a dos de sus discípulos,


19 ἔπεμψεν πρὸς τὸν κύριον λέγων, Σὺ εἶ ὁ ἐρχόμενος ἢ ἄλλον προσδοκῶμεν;

19 epempsen pros ton kyrion legon, Sy ei ho erjomenos e allon prosdokomen;

19 Iojanan envió hacia el adón, diciendo: “¿Eres tú el que ha de venir o esperamos a otro?”.


20 παραγενόμενοι δὲ πρὸς αὐτὸν οἱ ἄνδρες εἶπαν, Ἰωάννης ὁ βαπτιστὴς ἀπέστειλεν ἡμᾶς πρὸς σὲ λέγων, Σὺ εἶ ὁ ἐρχόμενος ἢ ἄλλον προσδοκῶμεν;

20 paragenomenoi de pros auton oi andres eipan, Ioannes ho baptistes apesteilen hemas pros se legon, Sy ei ho erjomenos e allon prosdokomen;

20 Y llegando hacia él los hombres, dijeron: “Iojanan el inmersor nos envió a ti, diciendo: «¿Eres tú el que ha de venir o esperamos a otro?»”.


21 ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ ἐθεράπευσεν πολλοὺς ἀπὸ νόσων καὶ μαστίγων καὶ πνευμάτων πονηρῶν, καὶ τυφλοῖς πολλοῖς ἐχαρίσατο βλέπειν.

21 en ekeine te hora etherapeusen pollous apo noson kai mastigon kai pneumaton poneron, kai tyflois pollois ejarisato blepein.

21 En esa hora sanó a muchos de enfermedades y sufrimientos y espíritus malignos, y a muchos ciegos les concedió ver.


22 καὶ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς, Πορευθέντες ἀπαγγείλατε Ἰωάννῃ ἃ εἴδετε καὶ ἠκούσατε· τυφλοὶ ἀναβλέπουσιν, χωλοὶ περιπατοῦσιν, λεπροὶ καθαρίζονται καὶ κωφοὶ ἀκούουσιν, νεκροὶ ἐγείρονται, πτωχοὶ εὐαγγελίζονται·

22 kai apokritheis eipen autois, Poreuthentes apaggeilate Ioanne ha eidete kai ekousate. tyfloi anablepousin, joloi peripatousin, leproi katharizontai kai kofoi akouousin, nekroi egeirontai, ptojoi euaggelizontai.

22 Y respondiendo, dijo a ellos: “Vayan y anuncien a Iojanan lo que vieron y oyeron: los ciegos ven, los cojos caminan, los leprosos son purificados, los sordos oyen, los muertos son levantados, los pobres reciben buenas noticias;


23 καὶ μακάριός ἐστιν ὃς ἐὰν μὴ σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί.

23 kai makarios estin hos ean me skandalisthe en emoi.

23 y bienaventurado es quien no se escandalice en mí”.


24 Ἀπελθόντων δὲ τῶν ἀγγέλων Ἰωάννου ἤρξατο λέγειν πρὸς τοὺς ὄχλους περὶ Ἰωάννου, Τί ἐξήλθατε εἰς τὴν ἔρημον θεάσασθαι; κάλαμον ὑπὸ ἀνέμου σαλευόμενον;

24 Apelthonton de ton aggelon Ioannou erxato legein pros tous ojlous peri Ioannou, Ti exelthate eis ten eremon theasasthai; kalamon hypo anemou saleuomenon;

24 Y al irse los mensajeros de Iojanan, comenzó a decir a las multitudes acerca de Iojanan: “¿Qué salieron al desierto a ver? ¿Una caña sacudida por el viento?


25 ἀλλὰ τί ἐξήλθατε ἰδεῖν; ἄνθρωπον ἐν μαλακοῖς ἱματίοις ἠμφιεσμένον; ἰδοὺ οἱ ἐν ἱματισμῷ ἐνδόξῳ καὶ τρυφῇ ὑπάρχοντες ἐν τοῖς βασιλείοις εἰσίν.

25 alla ti exelthate idein; anthropon en malakois himatiois emfiesmenon; idou oi en himatismo endoxo kai tryfe hyparjontes en tois basileiois eisin.

25 Pero, ¿qué salieron a ver? ¿Un hombre vestido con ropas suaves? ¡He aquí, los que tienen ropa lujosa y viven en placeres están en los palacios!


26 ἀλλὰ τί ἐξήλθατε ἰδεῖν; προφήτην; ναί, λέγω ὑμῖν, καὶ περισσότερον προφήτου.

26 alla ti exelthate idein; profeten; nai, lego hymin, kai perissoteron profetou.

26 Entonces, ¿qué salieron a ver? ¿Un profeta? Sí, les digo, y más que un profeta.


27 οὗτός ἐστιν περὶ οὗ γέγραπται, Ἰδοὺ ἀποστέλλω τὸν ἄγγελόν μου πρὸ προσώπου σου, ὃς κατασκευάσει τὴν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου.

27 outos estin peri ou gegraptai, Idou apostello ton aggelon mou pro prosopou sou, hos kataskeuasei ten hodon sou emprosthen sou.

27 Este es de quien está escrito: «He aquí, envío a mi mensajero delante de tu rostro, quien preparará tu camino delante de ti».


28 λέγω ὑμῖν, μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν Ἰωάννου οὐδείς ἐστιν· ὁ δὲ μικρότερος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ θεοῦ μείζων αὐτοῦ ἐστιν.

28 lego hymin, meizon en gennetois gynaikon Ioannou oudeis estin. ho de mikroteros en te basileia tou theou meizon autou estin.

28 Les digo, entre los nacidos de mujeres, no hay nadie mayor que Iojanan; pero el más pequeño en el reino de Elohim es mayor que él.


29 {Καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἀκούσας καὶ οἱ τελῶναι ἐδικαίωσαν τὸν θεόν, βαπτισθέντες τὸ βάπτισμα Ἰωάννου·

29 {Kai pas ho laos akousas kai oi telonai edikaiosan ton theon, baptisthentes to baptisma Ioannou.

29 Todo el pueblo, al escuchar, y también los recaudadores, justificaron a Elohim, habiendo sido sumergidos en la inmersión de Iojanan;


30 οἱ δὲ Φαρισαῖοι καὶ οἱ νομικοὶ τὴν βουλὴν τοῦ θεοῦ ἠθέτησαν εἰς ἑαυτούς, μὴ βαπτισθέντες ὑπ’ αὐτοῦ.}

30 oi de Farisaioi kai oi nomikoi ten boulen tou theou ethetesan eis heautous, me baptisthentes hyp’ autou.}

30 pero los perushim y los intérpretes de la ley rechazaron para sí mismos el propósito de Elohim, no habiendo sido sumergidos por él”.


31 Τίνι οὖν ὁμοιώσω τοὺς ἀνθρώπους τῆς γενεᾶς ταύτης, καὶ τίνι εἰσὶν ὅμοιοι;

31 Tini oun homoioso tous anthropous tes geneas tautes, kai tini eisin homoioi;

31 “¿A qué, entonces, compararé a los hombres de esta generación, y a qué son semejantes?


32 ὅμοιοί εἰσιν παιδίοις τοῖς ἐν ἀγορᾷ καθημένοις καὶ προσφωνοῦσιν ἀλλήλοις, ἃ λέγει, Ηὐλήσαμεν ὑμῖν καὶ οὐκ ὠρχήσασθε· ἐθρηνήσαμεν καὶ οὐκ ἐκλαύσατε.

32 homoioi eisin paidiois tois en agora kathemenois kai prosfonousin allelois, ha legei, Eulesamen hymin kai ouk orjesasthe. ethrenesamen kai ouk eklausate.

32 Son semejantes a niños sentados en la plaza, que se llaman unos a otros y dicen: «Les tocamos la flauta y no bailaron; nos lamentamos y no lloraron».


33 ἐλήλυθεν γὰρ Ἰωάννης ὁ βαπτιστὴς μὴ ἐσθίων ἄρτον μήτε πίνων οἶνον, καὶ λέγετε, Δαιμόνιον ἔχει·

33 elelythen gar Ioannes ho baptistes me esthion arton mete pinon oinon, kai legete, Daimonion ejei.

33 Porque vino Iojanan el inmersor, no comiendo pan ni bebiendo vino, y dicen: «Tiene un demonio»;


34 ἐλήλυθεν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐσθίων καὶ πίνων, καὶ λέγετε, Ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης, φίλος τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν.

34 elelythen ho huios tou anthropou esthion kai pinon, kai legete, Idou anthropos fagos kai oinopotes, filos telonon kai hamartolon.

34 vino el hijo del hombre, comiendo y bebiendo, y dicen: «¡He aquí un hombre glotón y bebedor de vino, amigo de recaudadores y pecadores!».


35 καὶ ἐδικαιώθη ἡ σοφία ἀπὸ πάντων τῶν τέκνων αὐτῆς.

35 kai edikaiothe he sofia apo panton ton teknon autes.

35 Pero la sabiduría fue justificada por todos sus hijos”.


36 Ἠρώτα δέ τις αὐτὸν τῶν Φαρισαίων ἵνα φάγῃ μετ’ αὐτοῦ· καὶ εἰσελθὼν εἰς τὸν οἶκον τοῦ Φαρισαίου κατεκλίθη.

36 Erota de tis auton ton Farisaion hina fage met’ autou. kai eiselthon eis ton oikon tou Farisaiou kateklithe.

36 Y le rogó uno de los perushim que comiera con él; y entrando en la casa del parush, se reclinó a la mesa.


37 καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἥτις ἦν ἐν τῇ πόλει ἁμαρτωλός, καὶ ἐπιγνοῦσα ὅτι κατάκειται ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Φαρισαίου, κομίσασα ἀλάβαστρον μύρου

37 kai idou gyne hetis en en te polei hamartolos, kai epignousa hoti katakeitai en te oikia tou Farisaiou, komisasa alabastron myrou

37 Y he aquí, una mujer que era pecadora en la ciudad, al saber que estaba en la casa del parush, trajo un frasco de alabastro con perfume,


38 καὶ στᾶσα ὀπίσω παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ κλαίουσα, τοῖς δάκρυσιν ἤρξατο βρέχειν τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ταῖς θριξὶν τῆς κεφαλῆς αὐτῆς ἐξέμασσεν, καὶ κατεφίλει τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ἤλειφεν τῷ μύρῳ.

38 kai stasa opiso para tous podas autou klaiousa, tois dakrysin erxato brejein tous podas autou kai tais thrixin tes kefales autes exemassen, kai katefilei tous podas autou kai eleifen to myro.

38 y estando detrás, junto a sus pies, llorando, comenzó a regar sus pies con lágrimas, y los secaba con los cabellos de su cabeza, y besaba sus pies y los ungía con el perfume.


39 ἰδὼν δὲ ὁ Φαρισαῖος ὁ καλέσας αὐτὸν εἶπεν ἐν ἑαυτῷ λέγων, Οὗτος εἰ ἦν προφήτης, ἐγίνωσκεν ἂν τίς καὶ ποταπὴ ἡ γυνὴ ἥτις ἅπτεται αὐτοῦ, ὅτι ἁμαρτωλός ἐστιν.

39 idon de ho Farisaios ho kalesas auton eipen en heauto legon, Outos ei en profetes, eginosken an tis kai potape he gyne hetis haptetai autou, hoti hamartolos estin.

39 Al ver esto, el parush que le había invitado, dijo en sí mismo: “Si este fuera profeta, sabría quién y qué clase de mujer es la que le toca, que es una pecadora”.


40 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν πρὸς αὐτόν, Σίμων, ἔχω σοί τι εἰπεῖν. ὁ δέ, Διδάσκαλε, εἰπέ, φησίν.

40 kai apokritheis ho Iesous eipen pros auton, Simon, ejo soi ti eipein. ho de, Didaskale, eipe, fesin.

40 Y respondiendo Iehoshúa, le dijo: “Shimon, tengo algo que decirte”. Él dijo: “Maestro, dilo”.


41 δύο χρεοφειλέται ἦσαν δανιστῇ τινι· ὁ εἷς ὤφειλεν δηνάρια πεντακόσια, ὁ δὲ ἕτερος πεντήκοντα.

41 dyo jreofeiletai esan daniste tini. ho eis ofeilen denaria pentakosia, ho de heteros pentekonta.

41 “Dos deudores había con cierto acreedor; uno debía quinientos denarios, y el otro cincuenta.


42 μὴ ἐχόντων αὐτῶν ἀποδοῦναι ἀμφοτέροις ἐχαρίσατο. τίς οὖν αὐτῶν πλεῖον ἀγαπήσει αὐτόν;

42 me ejonton auton apodounai amfoterois ejarisato. tis oun auton pleion agapesei auton;

42 Y no teniendo ellos con qué pagar, a ambos les perdonó. ¿Quién, pues, de ellos le amará más?”


43 ἀποκριθεὶς Σίμων εἶπεν, Ὑπολαμβάνω ὅτι ᾧ τὸ πλεῖον ἐχαρίσατο. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ, Ὀρθῶς ἔκρινας.

43 apokritheis Simon eipen, Hypolambano hoti ho to pleion ejarisato. ho de eipen auto, Orthos ekrinas.

43 Respondiendo Shimon, dijo: “Supongo que aquel a quien más le perdonó”. Y él le dijo: “Correctamente has juzgado”.


44 καὶ στραφεὶς πρὸς τὴν γυναῖκα τῷ Σίμωνι ἔφη, Βλέπεις ταύτην τὴν γυναῖκα; εἰσῆλθόν σου εἰς τὴν οἰκίαν, ὕδωρ μοι ἐπὶ πόδας οὐκ ἔδωκας· αὕτη δὲ τοῖς δάκρυσιν ἔβρεξέν μου τοὺς πόδας καὶ ταῖς θριξὶν αὐτῆς ἐξέμαξεν.

44 kai strafeis pros ten gynaika to Simoni efe, Blepeis tauten ten gynaika; eiselthon sou eis ten oikian, hydor moi epi podas ouk edokas. aute de tois dakrysin ebrexen mou tous podas kai tais thrixin autes exemaxen.

44 Y volviéndose hacia la mujer, dijo a Shimon: “¿Ves a esta mujer? Entré en tu casa, agua para mis pies no diste; pero ella con sus lágrimas regó mis pies y con sus cabellos los secó.


45 φίλημά μοι οὐκ ἔδωκας· αὕτη δὲ ἀφ’ ἧς εἰσῆλθον οὐ διέλιπεν καταφιλοῦσά μου τοὺς πόδας.

45 filema moi ouk edokas. aute de af’ hes eiselthon ou dielipen katafilousa mou tous podas.

45 Un beso no me diste; pero ella, desde que entré, no ha dejado de besar mis pies.


46 ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου οὐκ ἤλειψας· αὕτη δὲ μύρῳ ἤλειψεν τοὺς πόδας μου.

46 elaio ten kefalen mou ouk eleipsas. aute de myro eleipsen tous podas mou.

46 Con aceite mi cabeza no ungiste; pero ella con perfume ungió mis pies.


47 οὗ χάριν λέγω σοι, ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί, ὅτι ἠγάπησεν πολύ· ᾧ δὲ ὀλίγον ἀφίεται, ὀλίγον ἀγαπᾷ.

47 ou jarin lego soi, afeontai ai hamartiai autes ai pollai, hoti egapesen poly. ho de oligon afietai, oligon agapa.

47 Por lo cual, te digo, es liberada de sus muchos pecados, porque amó mucho; pero a quien se le libera [de] poco, poco ama”.


48 εἶπεν δὲ αὐτῇ, Ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι.

48 eipen de aute, Afeontai sou ai hamartiai.

48 Y dijo a ella: “[De] tus pecados liberada eres”.


49 καὶ ἤρξαντο οἱ συνανακείμενοι λέγειν ἐν ἑαυτοῖς, Τίς οὗτός ἐστιν ὃς καὶ ἁμαρτίας ἀφίησιν;

49 kai erxanto oi synanakeimenoi legein en heautois, Tis outos estin hos kai hamartias afiesin;

49 Y comenzaron los que estaban recostados a la mesa a decir entre sí: “¿Quién es este, que también ñobera [de] pecados?”


50 εἶπεν δὲ πρὸς τὴν γυναῖκα, Ἡ πίστις σου σέσωκέν σε· πορεύου εἰς εἰρήνην.

50 eipen de pros ten gynaika, HE pistis sou sesoken se. poreuou eis eirenen.

50 Pero él dijo a la mujer: “Tu convicción te ha salvado; ve en shalom”.


En Lucas 7:13 encontramos el pasaje donde Jesús, al ver a la mujer que había perdido a su hijo, «se conmovieron sus entrañas». Este giro traduce el verbo griego ἐσπλαγχνίσθη (esplankhnísthe), una palabra cargada de significado profundo, que nos ayuda a comprender cómo se expresa la compasión en los textos bíblicos.

Tanto en el griego como en el hebreo, las emociones no se conciben de forma abstracta, como «pensamientos» o «ideas», sino como experiencias corporales muy reales. En la mentalidad hebrea, las entrañas (llamadas rejem en hebreo, que también significa «vientre materno») representan el lugar donde nacen las emociones más fuertes, como la misericordia o el dolor por otro. Cuando alguien siente compasión, no es solo un estado mental; es algo que «se mueve» dentro de su cuerpo. Por eso se utiliza la imagen de las entrañas conmovidas.

Aquí, el verbo esplankhnísthe capta esa idea a la perfección. Nos dice que Jesús experimentó una conmoción interna profunda al ver el sufrimiento de esta mujer. Su compasión no fue un simple «sentimiento», sino algo tan fuerte que sacudió su interior. Para el público bíblico, decir que «se conmovieron sus entrañas» es la manera más directa de explicar esta reacción emocional intensa.


En Lucas 7:22 encontramos el verbo εὐαγγελίζονται (euangelízontai), que a menudo se traduce como «evangelizados». Sin embargo, esta traducción puede llevarnos a una idea incorrecta si pensamos en términos modernos, cargados de sentido religioso o doctrinal cristiano. Para comprender lo que realmente expresa esta palabra, necesitamos acercarnos a la mentalidad hebrea que está detrás de este texto.

El verbo euangelízomai significa «anunciar buenas noticias» o «traer un mensaje positivo». No tiene que ver aquí con enseñar una doctrina o convertir a alguien a una fe. En el mundo hebreo, la proclamación de «buenas nuevas» (בשורה טובה, besorá tová) está estrechamente ligada al concepto de profecía. Ahora bien, es importante aclarar algo: en la mentalidad hebrea, una profecía (נבואה, nevuá) no necesariamente es una predicción del futuro, como solemos pensar hoy. Más bien, es cualquier mensaje que viene de Dios y que habla directamente a la realidad de las personas.

Este mensaje puede ser de consuelo, esperanza, aliento o incluso de advertencia. En este caso, «los pobres» son aquellos que reciben una buena noticia de esperanza en medio de sus dificultades. Se les anuncia que algo está cambiando para bien, que hay un mensaje de restauración para ellos. No es un mensaje de promesa lejana o abstracta; es una palabra que busca levantar el ánimo y traer una transformación en su situación.

Así, cuando se dice que «los pobres son evangelizados» en este pasaje, una traducción más fiel sería «a los pobres se les anuncian buenas noticias». Este anuncio es una proclamación profética, en el sentido hebreo del término: una comunicación viva y directa que transforma la percepción de la realidad, que aporta consuelo y esperanza.


En Lucas 7:28, la expresión «nacido de mujer» en griego es γεννητοῖς γυναικῶν (gennetoís gynaikon), pero esta fórmula proviene de una manera de hablar típica del hebreo bíblico: יְלוּד אִשָּׁה (ielúd isháh), que literalmente significa «nacido de mujer». No se trata de una descripción simple de la condición humana, sino de un modismo con un significado más profundo. Esta expresión se usa para resaltar la fragilidad, la limitación o la mortalidad del ser humano.

Esta idea es evidente en Job 14:1: «El hombre nacido de mujer es corto de días y lleno de inquietud». Aquí, «nacido de mujer» es acompañado con la declaración de  que el ser humano tiene una vida breve, marcada por sufrimiento y limitaciones. De manera que, la frase pone en primer plano la vulnerabilidad de la existencia humana.

Jesús usa este modismo en Lucas para hablar de Juan, conocido como Juan el inmersor (Iojanán ha’matbil), al decir que, entre todos los «nacidos de mujer», Juan es el más grande.

Esta expresión idiomática reaparece en otro contexto importante, en Gálatas 4:4, donde Pablo se refiere a Jesús de Nazaret diciendo que fue «nacido de mujer» (γενόμενον ἐκ γυναικός, genómenon ek gynaikós). Aquí también se retoma la idea hebrea de que Jesús tuvo una vida de corta duración en este plano.


Lucas 7:29: La expresión griega ἐδικαίωσαν (edikaiosan), requiere un análisis detenido para comprender las implicaciones semánticas que subyacen en su empleo en este versículo. Aunque la traducción intenta ser fiel a la gramática original, la expresión idiomática “justificar a Dios” puede ser desconcertante para quienes no están familiarizados con las raíces conceptuales del término.

La raíz δικη (dike), que sirve como base etimológica de ἐδικαίωσαν (edikaiosan), posee un desarrollo semántico significativo en el griego. En sus orígenes, δικη (dike) hacía referencia a la “manera” o “costumbre”, es decir, a un conjunto de prácticas socialmente aceptadas y normativas. Con el tiempo, este concepto evolucionó hacia una esfera más formal, hasta vincularse con la idea de un “protocolo establecido” que regulaba lo que se consideraba justo o correcto. Finalmente, en un contexto jurídico, δικη (dike) adquirió un significado técnico, que abarca el concepto de justicia como conformidad con un estándar.

Cuando se aplica esta comprensión al pasaje de Lucas 7:29, se hace evidente que el término ἐδικαίωσαν (edikaiosan) no debe interpretarse exclusivamente desde un punto de vista jurídico, sino también desde su sentido primigenio de reconocimiento de una norma o protocolo. En este contexto, los oyentes de las palabras de Jesús, al referirse a Juan el inmersor, identificaron dicho acto como algo que provenía de Dios. Es decir, entendieron que este ritual específico no era un ejercicio arbitrario, sino un procedimiento que encontraba su legitimidad y origen en la voluntad divina.

La clave para entender esta “justificación” de Dios radica en el reconocimiento colectivo de que la inmersión de Juan era un reflejo de un designio divino. A la luz de las enseñanzas de Jesús, los oyentes reinterpretaron ese acto como una validación de la autoridad de Juan como profeta y de su misión como emisario de Dios. Por lo tanto, “justificar a Dios” en este contexto implica un reconocimiento de que la inmersión de Juan era un procedimiento validado por Dios.


Publicado

en

por

Etiquetas: