1 Μετὰ ταῦτα ἦν ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων, καὶ ἀνέβη Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα.
1 Meta tauta en heorte ton Ioudaion, kai anebe Iesous eis HIerosolyma.
1 Después de estas [cosas], había [una] fiesta de los judíos, y subió Jesús a Jerusalén.
2 ἔστιν δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστὶ Βηθζαθά, πέντε στοὰς ἔχουσα.
2 estin de en tois HIerosolymois epi te probatike kolymbethra he epilegomene HEbraisti Bethzatha, pente stoas ejousa.
2 Está, pues, en Jerusalén, junto a la puerta de las ovejas, [una] piscina llamada en hebreo Betzatá, teniendo cinco pórticos.
3 ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν.
3 en tautais katekeito plethos ton asthenounton, tyflon, jolon, xeron.
3 En estos yacía una multitud de enfermos, ciegos, cojos, y secos.
5 ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα [καὶ] ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ·
5 en de tis anthropos ekei triakonta [kai] okto ete ejon en te astheneia autou.
5 Y había allí un hombre teniendo treinta y ocho años en su enfermedad.
6 τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ, Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;
6 touton idon ho Iesous katakeimenon, kai gnous hoti polyn ede jronon ejei, legei auto, Theleis hygies genesthai;
6 Viéndolo Jesús yacente y sabiendo que ya tenía mucho tiempo [en tal estado], le dice: ¿Quieres ser sano?
7 ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν, Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγὼ ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει.
7 apekrithe auto ho asthenon, Kyrie, anthropon ouk ejo hina hotan tarajthe to hydor bale me eis ten kolymbethran. en ho de erjomai ego allos pro emou katabainei.
7 Respondió a él el enfermo: Señor, hombre no tengo para que, cuando sea agitada el agua, me arroje a la piscina; mientras voy yo, otro baja antes de mí.
8 λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, Ἔγειρε ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει.
8 legei auto ho Iesous, Egeire aron ton krabatton sou kai peripatei.
8 Dice a él Jesús: Levántate, toma tu camilla y camina.
9 καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρεν τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. Ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ.
9 kai eutheos egeneto hygies ho anthropos, kai eren ton krabatton autou kai periepatei. En de sabbaton en ekeine te hemera.
9 Y al instante fue sano el hombre, y tomó su camilla y caminaba. Era, pues, Shabat en aquel día.
10 ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ, Σάββατόν ἐστιν, καὶ οὐκ ἔξεστίν σοι ἆραι τὸν κράβαττόν σου.
10 elegon oun oi Ioudaioi to tetherapeumeno, Sabbaton estin, kai ouk exestin soi arai ton krabatton sou.
10 Decían, pues, los judíos al sanado: Es Shabat, y no te es lícito tomar tu camilla.
11 ὁ δὲ ἀπεκρίθη αὐτοῖς, Ὁ ποιήσας με ὑγιῆ ἐκεῖνός μοι εἶπεν, Ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει.
11 ho de apekrithe autois, HO poiesas me hygie ekeinos moi eipen, Aron ton krabatton sou kai peripatei.
11 Pero él respondió a ellos: El que me hizo sano, él me dijo: Toma tu camilla y camina.
12 ἠρώτησαν αὐτόν, Τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, Ἆρον καὶ περιπάτει;
12 erotesan auton, Tis estin ho anthropos ho eipon soi, Aron kai peripatei;
12 Le preguntaron a él: ¿Quién es el hombre que te dijo: Toma y camina?
13 ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν, ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ.
13 ho de iatheis ouk edei tis estin, ho gar Iesous exeneusen ojlou ontos en to topo.
13 Pero el sanado no sabía quién es, porque Jesús se había retirado, ya que había multitud en el lugar.
14 μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ, Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται.
14 meta tauta euriskei auton ho Iesous en to hiero kai eipen auto, Ide hygies gegonas. meketi hamartane, hina me jeiron soi ti genetai.
14 Después de estas [cosas], lo encuentra Jesús en el templo y le dijo: Mira, has sido sano; no peques más, para que no te suceda algo peor.
15 ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλεν τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.
15 apelthen ho anthropos kai aneggeilen tois Ioudaiois hoti Iesous estin ho poiesas auton hygie.
15 Fue el hombre y anunció a los judíos que Jesús era el que lo había sanado.
16 καὶ διὰ τοῦτο ἐδίωκον οἱ Ἰουδαῖοι τὸν Ἰησοῦν, ὅτι ταῦτα ἐποίει ἐν σαββάτῳ.
16 kai dia touto ediokon oi Ioudaioi ton Iesoun, hoti tauta epoiei en sabbato.
16 Y por esto perseguían los judeanos a Jesús, porque hacía estas cosas en Shabat.
17 ὁ δὲ [Ἰησοῦσ] ἀπεκρίνατο αὐτοῖς, Ὁ πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται, κἀγὼ ἐργάζομαι.
17 ho de [Iesous] apekrinato autois, HO pater mou heos arti ergazetai, kago ergazomai.
17 Pero Jesús respondió a ellos: Mi Padre hasta ahora trabaja, y yo trabajo.
18 διὰ τοῦτο οὖν μᾶλλον ἐζήτουν αὐτὸν οἱ Ἰουδαῖοι ἀποκτεῖναι, ὅτι οὐ μόνον ἔλυεν τὸ σάββατον ἀλλὰ καὶ πατέρα ἴδιον ἔλεγεν τὸν θεόν, ἴσον ἑαυτὸν ποιῶν τῷ θεῷ.
18 dia touto oun mallon ezetoun auton oi Ioudaioi apokteinai, hoti ou monon elyen to sabbaton alla kai patera idion elegen ton theon, ison heauton poion to theo.
18 Por esto, pues, más aún buscaban matarlo los judíos, porque no solo rompía el Shabat, sino también decía a Dios [su] propio Padre, equiparándose a Dios.
19 Ἀπεκρίνατο οὖν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς, Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ δύναται ὁ υἱὸς ποιεῖν ἀφ’ ἑαυτοῦ οὐδὲν ἐὰν μή τι βλέπῃ τὸν πατέρα ποιοῦντα· ἃ γὰρ ἂν ἐκεῖνος ποιῇ, ταῦτα καὶ ὁ υἱὸς ὁμοίως ποιεῖ.
19 Apekrinato oun ho Iesous kai elegen autois, Amen amen lego hymin, ou dynatai ho huios poiein af’ heautou ouden ean me ti blepe ton patera poiounta. ha gar an ekeinos poie, tauta kai ho huios homoios poiei.
19 Respondió, pues, Jesús y les decía: Amén, amén, les digo: No puede el hijo hacer nada de sí mismo, sino lo que ve al Padre haciendo; porque lo que aquel hace, estas cosas también el hijo las hace igualmente.
20 ὁ γὰρ πατὴρ φιλεῖ τὸν υἱὸν καὶ πάντα δείκνυσιν αὐτῷ ἃ αὐτὸς ποιεῖ, καὶ μείζονα τούτων δείξει αὐτῷ ἔργα, ἵνα ὑμεῖς θαυμάζητε.
20 ho gar pater filei ton huion kai panta deiknysin auto ha autos poiei, kai meizona touton deixei auto erga, hina hymeis thaumazete.
20 Porque el Padre ama al hijo y le muestra todas las cosas que él mismo hace, y obras mayores que estas le mostrará, para que ustedes se maravillen.
21 ὥσπερ γὰρ ὁ πατὴρ ἐγείρει τοὺς νεκροὺς καὶ ζῳοποιεῖ, οὕτως καὶ ὁ υἱὸς οὓς θέλει ζῳοποιεῖ.
21 hosper gar ho pater egeirei tous nekrous kai zoopoiei, outos kai ho huios ous thelei zoopoiei.
21 Porque así como el Padre resucita a los muertos y da vida, así también el hijo da vida a quienes quiere.
22 οὐδὲ γὰρ ὁ πατὴρ κρίνει οὐδένα, ἀλλὰ τὴν κρίσιν πᾶσαν δέδωκεν τῷ υἱῷ,
22 oude gar ho pater krinei oudena, alla ten krisin pasan dedoken to huio,
22 Pues ni siquiera el Padre juzga a nadie, sino que todo juicio ha dado al hijo,
23 ἵνα πάντες τιμῶσι τὸν υἱὸν καθὼς τιμῶσι τὸν πατέρα. ὁ μὴ τιμῶν τὸν υἱὸν οὐ τιμᾷ τὸν πατέρα τὸν πέμψαντα αὐτόν.
23 hina pantes timosi ton huion kathos timosi ton patera. ho me timon ton huion ou tima ton patera ton pempsanta auton.
23 para que todos honren al hijo como honran al Padre. Quien no honra al hijo, no honra al Padre que lo envió.
24 Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν.
24 Amen amen lego hymin hoti ho ton logon mou akouon kai pisteuon to pempsanti me ejei zoen aionion, kai eis krisin ouk erjetai alla metabebeken ek tou thanatou eis ten zoen.
24 Amén, amén, les digo que quien escucha mi palabra y cree al que me envió tiene vida eterna, y no viene a juicio, sino que ha pasado de la muerte a la vida.
25 ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἔρχεται ὥρα καὶ νῦν ἐστιν ὅτε οἱ νεκροὶ ἀκούσουσιν τῆς φωνῆς τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ καὶ οἱ ἀκούσαντες ζήσουσιν.
25 amen amen lego hymin hoti erjetai hora kai nyn estin hote oi nekroi akousousin tes fones tou huiou tou theou kai oi akousantes zesousin.
25 Amén, amén, les digo que viene la hora, y ahora es, cuando los muertos escucharán la voz del hijo de Dios, y los que escuchen vivirán.
26 ὥσπερ γὰρ ὁ πατὴρ ἔχει ζωὴν ἐν ἑαυτῷ, οὕτως καὶ τῷ υἱῷ ἔδωκεν ζωὴν ἔχειν ἐν ἑαυτῷ·
26 hosper gar ho pater ejei zoen en heauto, outos kai to huio edoken zoen ejein en heauto.
26 Porque así como el Padre tiene vida en sí mismo, así también al hijo dio tener vida en sí mismo.
27 καὶ ἐξουσίαν ἔδωκεν αὐτῷ κρίσιν ποιεῖν, ὅτι υἱὸς ἀνθρώπου ἐστίν.
27 kai exousian edoken auto krisin poiein, hoti huios anthropou estin.
27 Y le dio autoridad para hacer juicio, porque es hijo del hombre.
28 μὴ θαυμάζετε τοῦτο, ὅτι ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσουσιν τῆς φωνῆς αὐτοῦ
28 me thaumazete touto, hoti erjetai hora en he pantes oi en tois mnemeiois akousousin tes fones autou
28 No se maravillen de esto, porque viene la hora en que todos los que están en los sepulcros oirán su voz,
29 καὶ ἐκπορεύσονται, οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως.
29 kai ekporeusontai, oi ta agatha poiesantes eis anastasin zoes, oi de ta faula praxantes eis anastasin kriseos.
29 y saldrán, los que hicieron lo bueno a resurrección de vida, pero los que hicieron lo malo a resurrección de juicio.
30 Οὐ δύναμαι ἐγὼ ποιεῖν ἀπ’ ἐμαυτοῦ οὐδέν· καθὼς ἀκούω κρίνω, καὶ ἡ κρίσις ἡ ἐμὴ δικαία ἐστίν, ὅτι οὐ ζητῶ τὸ θέλημα τὸ ἐμὸν ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με.
30 Ou dynamai ego poiein ap’ emautou ouden. kathos akouo krino, kai he krisis he eme dikaia estin, hoti ou zeto to thelema to emon alla to thelema tou pempsantos me.
30 No puedo yo hacer nada de mí mismo; como oigo, juzgo, y mi juicio es justo, porque no busco mi voluntad, sino la voluntad del que me envió.
31 ἐὰν ἐγὼ μαρτυρῶ περὶ ἐμαυτοῦ, ἡ μαρτυρία μου οὐκ ἔστιν ἀληθής·
31 ean ego martyro peri emautou, he martyria mou ouk estin alethes.
31 Si yo doy testimonio acerca de mí mismo, mi testimonio no es verdadero.
32 ἄλλος ἐστὶν ὁ μαρτυρῶν περὶ ἐμοῦ, καὶ οἶδα ὅτι ἀληθής ἐστιν ἡ μαρτυρία ἣν μαρτυρεῖ περὶ ἐμοῦ.
32 allos estin ho martyron peri emou, kai oida hoti alethes estin he martyria hen martyrei peri emou.
32 Otro es el que da testimonio acerca de mí, y sé que el testimonio que da acerca de mí es verdadero.
33 ὑμεῖς ἀπεστάλκατε πρὸς Ἰωάννην, καὶ μεμαρτύρηκεν τῇ ἀληθείᾳ·
33 hymeis apestalkate pros Ioannen, kai memartyreken te aletheia.
33 Ustedes enviaron [mensajeros] a Juan, y él dio testimonio de la verdad.
34 ἐγὼ δὲ οὐ παρὰ ἀνθρώπου τὴν μαρτυρίαν λαμβάνω, ἀλλὰ ταῦτα λέγω ἵνα ὑμεῖς σωθῆτε.
34 ego de ou para anthropou ten martyrian lambano, alla tauta lego hina hymeis sothete.
34 Pero yo no recibo el testimonio de un hombre, sino que digo estas cosas para que ustedes sean salvos.
35 ἐκεῖνος ἦν ὁ λύχνος ὁ καιόμενος καὶ φαίνων, ὑμεῖς δὲ ἠθελήσατε ἀγαλλιαθῆναι πρὸς ὥραν ἐν τῷ φωτὶ αὐτοῦ.
35 ekeinos en ho lyjnos ho kaiomenos kai fainon, hymeis de ethelesate agalliathenai pros horan en to foti autou.
35 Aquel era la lámpara que ardía y alumbraba, y ustedes quisieron alegrarse por un tiempo en su luz.
36 ἐγὼ δὲ ἔχω τὴν μαρτυρίαν μείζω τοῦ Ἰωάννου· τὰ γὰρ ἔργα ἃ δέδωκέν μοι ὁ πατὴρ ἵνα τελειώσω αὐτά, αὐτὰ τὰ ἔργα ἃ ποιῶ, μαρτυρεῖ περὶ ἐμοῦ ὅτι ὁ πατήρ με ἀπέσταλκεν·
36 ego de ejo ten martyrian meizo tou Ioannou. ta gar erga ha dedoken moi ho pater hina teleioso auta, auta ta erga ha poio, martyrei peri emou hoti ho pater me apestalken.
36 Pero yo tengo un testimonio mayor que el de Juan, porque las obras que el Padre me ha dado para que las cumpla, esas mismas obras que hago dan testimonio acerca de mí, que el Padre me ha enviado.
37 καὶ ὁ πέμψας με πατὴρ ἐκεῖνος μεμαρτύρηκεν περὶ ἐμοῦ. οὔτε φωνὴν αὐτοῦ πώποτε ἀκηκόατε οὔτε εἶδος αὐτοῦ ἑωράκατε,
37 kai ho pempsas me pater ekeinos memartyreken peri emou. oute fonen autou popote akekoate oute eidos autou heorakate,
37 Y el Padre que me envió, él ha dado testimonio acerca de mí. Nunca han oído su voz ni han visto su forma,
38 καὶ τὸν λόγον αὐτοῦ οὐκ ἔχετε ἐν ὑμῖν μένοντα, ὅτι ὃν ἀπέστειλεν ἐκεῖνος τούτῳ ὑμεῖς οὐ πιστεύετε.
38 kai ton logon autou ouk ejete en hymin menonta, hoti hon apesteilen ekeinos touto hymeis ou pisteuete.
38 y su palabra no tienen permaneciendo en ustedes, porque a quien él envió, a este no creen.
39 ἐραυνᾶτε τὰς γραφάς, ὅτι ὑμεῖς δοκεῖτε ἐν αὐταῖς ζωὴν αἰώνιον ἔχειν· καὶ ἐκεῖναί εἰσιν αἱ μαρτυροῦσαι περὶ ἐμοῦ·
39 eraunate tas grafas, hoti hymeis dokeite en autais zoen aionion ejein. kai ekeinai eisin ai martyrousai peri emou.
39 Escudriñan las Escrituras, porque piensan que en ellas vida eterna tienen, y ellas son las que dan testimonio acerca de mí,
40 καὶ οὐ θέλετε ἐλθεῖν πρός με ἵνα ζωὴν ἔχητε.
40 kai ou thelete elthein pros me hina zoen ejete.
40 Y no quieren venir hacia mí para que vida tengan.
41 Δόξαν παρὰ ἀνθρώπων οὐ λαμβάνω,
41 Doxan para anthropon ou lambano,
41 Gloria de parte de hombres no recibo,
42 ἀλλὰ ἔγνωκα ὑμᾶς ὅτι τὴν ἀγάπην τοῦ θεοῦ οὐκ ἔχετε ἐν ἑαυτοῖς.
42 alla egnoka hymas hoti ten agapen tou theou ouk ejete en heautois.
42 pero he conocido a ustedes que el amor de Dios no tienen en ustedes mismos.
43 ἐγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ πατρός μου καὶ οὐ λαμβάνετέ με· ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήμψεσθε.
43 ego elelytha en to onomati tou patros mou kai ou lambanete me. ean allos elthe en to onomati to idio, ekeinon lempsesthe.
43 Yo he venido en el nombre de mi Padre, y no me reciben; si otro viene en su propio nombre, a ese recibirán.
44 πῶς δύνασθε ὑμεῖς πιστεῦσαι, δόξαν παρὰ ἀλλήλων λαμβάνοντες καὶ τὴν δόξαν τὴν παρὰ τοῦ μόνου θεοῦ οὐ ζητεῖτε;
44 pos dynasthe hymeis pisteusai, doxan para allelon lambanontes kai ten doxan ten para tou monou theou ou zeteite;
44 ¿Cómo pueden ustedes creer, recibiendo gloria los unos de los otros y la gloria que de parte del único Dios [es] no buscan?
45 μὴ δοκεῖτε ὅτι ἐγὼ κατηγορήσω ὑμῶν πρὸς τὸν πατέρα· ἔστιν ὁ κατηγορῶν ὑμῶν Μωϋσῆς, εἰς ὃν ὑμεῖς ἠλπίκατε.
45 me dokeite hoti ego kategoreso hymon pros ton patera. estin ho kategoron hymon Mouses, eis hon hymeis elpikate.
45 No piensen que yo acusaré de ustedes hacia el Padre; hay el que acusa de ustedes: Moisés, hacia quien ustedes han puesto la esperanza.
46 εἰ γὰρ ἐπιστεύετε Μωϋσεῖ, ἐπιστεύετε ἂν ἐμοί, περὶ γὰρ ἐμοῦ ἐκεῖνος ἔγραψεν.
46 ei gar episteuete Mousei, episteuete an emoi, peri gar emou ekeinos egrapsen.
46 Pues si creyeran a Moisés, creerían en mí, porque acerca de mí aquel escribió.
47 εἰ δὲ τοῖς ἐκείνου γράμμασιν οὐ πιστεύετε, πῶς τοῖς ἐμοῖς ῥήμασιν πιστεύσετε;
47 ei de tois ekeinou grammasin ou pisteuete, pos tois emois remasin pisteusete;
47 Pero si a los escritos de él no creen, ¿cómo a mis palabras creerán?
En Juan 5:8, cuando Jesús dice al hombre que tome su lecho y camine, la instrucción puede analizarse desde el marco halájico que regula el traslado de objetos en Shabat, particularmente en lo que respecta al movimiento entre dominios privados y públicos.
El Talmud, en Shabat 93b, establece que llevar a una persona viva en una camilla exime al portador de responsabilidad halájica, ya que «el vivo se sostiene a sí mismo» (הַחַי נוֹשֵׂא אֶת עַצְמוֹ).
Sin embargo, esta exención no aplica al objeto en sí, como en el caso del lecho o camilla, cuya movilización podría ser problemática según las normas de Shabat.
En Shabat 142a, se detalla cómo portar objetos mientras están en uso, como un calzado puesto en el pie o ropa en el cuerpo, no constituye una transgresión porque el objeto es considerado parte de la persona.
No obstante, si un zapato o cualquier otro objeto se desprende y es dejado en el camino, esto se consideraría un acto prohibido, ya que implica el traslado de un objeto de un dominio privado a uno público o viceversa, violando así las restricciones del Shabat.
En el contexto de Juan 5:8, la indicación de Jesús al hombre de llevar consigo su lecho y no dejarlo atrás es una indicación que se preocupa por evitar una potencial infracción halájica.
Si el lecho permaneciera en el lugar público donde fue sanado, cualquier posterior movimiento del objeto podría constituir una transgresión al trasladarlo de un dominio privado (el control personal del hombre) al público.
En Juan 5:29, la referencia a la resurrección de los muertos distingue entre aquellos que «harán lo bueno» y resucitarán «para vida» y aquellos que «harán lo malo», quienes resucitarán «para condenación».
Este pasaje es consecuente con la tradición judía respecto a los libros del juicio que se abren en Rosh Hashaná, según lo mencionado en Rosh Hashaná 16b. En dicho texto, se describe cómo existen tres libros: uno para los justos (צַדִּיקִים, tzadikim), otro para los malvados (רְשָׁעִים, reshaim) y uno para los intermedios (בֵּינוֹנִיִּים, beinoniyim).
Esta clasificación describe un juicio en el que cada individuo es inscrito según sus acciones, una idea paralela a la dualidad que presenta Juan respecto a la resurrección y su consecuencia basada en las obras realizadas en vida.
Por otra parte, en Sanedrín 92a, el concepto de la resurrección de los muertos se fundamenta en diversos textos bíblicos. Rab Ashi cita Daniel 12:2, donde se afirma que «muchos de los que duermen en el polvo de la tierra se despertarán; unos para vida eterna y otros para reproches y vergüenza eterna».
Este pasaje también ofrece una resonancia directa con la distinción en Juan 5:29, donde la resurrección no es un evento unificado sino una bifurcación entre vida eterna y juicio.
Además, Ravina argumenta la resurrección a partir de pasajes de la Torá como Deuteronomio 33:6 («Viva Rubén y no muera»), lo que indica que las promesas de vida y continuidad tienen una dimensión que trasciende la vida terrenal.
En este contexto, Juan 5:29 se alinea con la perspectiva judía de la resurrección como un evento de juicio definitivo, donde el destino eterno se determina según las acciones de cada individuo.